Nevado Santa Isabel

We zijn onderweg naar de zon, maar we hebben gisteren de top van de Santa Isabel bereikt en dit willen we nog even delen voordat we jullie gaan vervelen met strandfoto’s ;-)
Onze tocht was in één woord: FANTASTISCH!!! Het uitzicht waar we mee beloond werden na onze nachtelijke tocht was spectaculair. Zelfs onze gids, die soms wel twee keer per week naar boven loopt, was wederom onder de indruk. Overal waar we keken waren bergen, vulkanen, bergmeren, sneeuwtoppen….het was een cadeautje dat we dit mochten ervaren.

De eerste dag van de tocht werden we om acht uur bij het hotel opgehaald door onze gids Carlos en de chauffeur van de monsterlijk grote land cruiser. Tijdens tocht naar Potosi hebben we begrepen waarom, het was drie uur lang stuiteren over een dirt road, vol met kuilen, modder, stenen en plassen. Helaas was het vrij mistig waardoor we niet heel veel zagen van het uitzicht, maar Carlos heeft ons een hoop dingen verteld over het land en deze streek, dat maakte een heleboel goed.
Gedurende onze tocht bleef hij dit doen, erg leuk en waardevol om hem te horen praten over zijn land. Hij is de eerste milieu bewuste Colombiaan die we tegenkomen. Hij maakt zich zorgen en dat is ook wel terecht, hij bevestigt wat wij zelf al zagen. De gemiddelde Colombiaan heeft geen idee van de rijkdom in natuur die ze hebben of hoe ze dit moeten beschermen. Twee van de problemen zijn het afval dat overal wordt achter gelaten en het vee dat steeds meer ruimte inneemt en op plekken graast waardoor het eco systeem overhoop gehaald wordt. Gelukkig vertelde hij ook dat er vanuit de ‘gemeentes’ stukken land aangekocht worden, puur om te laten herstellen. Er is dus wel bewustzijn, maar dit is maar op kleine schaal. Overigens worden hier ook veel stukken land vanuit Europa aangekocht ter compensatie van de CO2 uitstoot.

Maar terug naar de tocht ☺ De rit bracht ons naar een hostal in Potosi dat net voor de ingang van het park op 3900 meter ligt. De bedoeling van de nacht hier is om te wennen aan de hoogte en om een wandeling naar het iets hoger gelegen Laguna Otún te maken. In onze nieuwe pakjes beginnen we vol goede moed aan de wandeling. De mist was inmiddels al veel erger geworden en het begon direct te miezeren. Na ongeveer anderhalf uur lopen begon het echt te regenen. Jullie kunnen je voorstellen hoe we na vier uur lopen terug kwamen bij het hostal.
Alle kleren waren doorweekt en Anneke haar schoen, waarvan ze in Salento nog de zool had laten plakken, had van natte ellende de zool weer losgelaten. In het hostal was geen verwarming of warm water, we kregen het even benauwd voor de tocht van morgen. Met alle droge kleren die we bij ons hadden, hebben we ons verschanst in de keuken dicht tegen de hout gestookte kookplaten, om daarna samen in een slaapzak te kruipen. Toen de wekker om 01:50 ging, waren we warm en onze kleren die in de keuken hingen ook droog. Buiten miezerde het nog en een aantal mensen besloten daarom nog niet te gaan. Wij hadden met de gids al afgesproken sowieso te gaan en onderweg een beslissing te maken over hoe ver we zouden gaan. Door de regen van de dag ervoor was de verwachting dat we veel sneeuw zouden gaan tegenkomen en niemand wist of het wel of niet zou stoppen met regenen.
Maar, geluksvogels als wij zijn, het stopte na ongeveer 10 minuten lopen met miezeren. In het donker liepen we gestaag naar boven, met geregeld een stop om op adem te komen. Gelukkig hebben we beiden geen last van de hoogte en waren met ongeveer drie uur bij de grens van de gletsjer. Het was geweldig om het langzaamaan licht te zien worden, waarbij we steeds meer durfden te geloven dat we toch echt wat zouden gaan zien. Zoals de gids zei; we hebben een goede energie en dat geeft de berg je terug.
Zoals eerder gezegd, het uitzicht was echt spectaculair en hoe hoger we kwamen hoe mooier het werd. Om 7:30 waren we boven, onze summit was iets meer dan 4900 meter.
De Santa Isabel is eigenlijk hoger dan de top waar wij waren, helaas is de echte top niet meer goed te bereiken omdat de gletsjer tussen summit één en twee er niet meer is. De voorspelling is dat over tien jaar er helemaal niks meer over is de gletsjer waar we nu op zijn gelopen. Of van alle andere nevados, er zullen alleen witte toppen zijn als het gesneeuwd heeft, maar de gletsjers verdwijnen langzaam.

De wandeling naar beneden was super mooi, op de heenweg hadden we niks van al het moois om ons heen kunnen zien. Best een aanrader om in het donker omhoog te lopen. We hadden ons beide niet gerealiseerd dat het zo steil omhoog was, omdat je niet ziet waar je heen gaat en het lijkt net of je een andere weg terugloopt.

Om 13:00 uur worden we weer bij het hotel afgezet, moe maar voldaan duiken we in een hangmat met een paar biertjes, een boek en serietje.

Vandaag vliegen we naar Santa Marta en morgen beginnen we aan onze volgende wandeling, namelijk de drie uur door Tayrona park naar ons hotel. We nemen onze nieuwe hangmat mee en gaan zien wanneer we het strand daar weer verlaten. Beetje bijbruinen is namelijk wel nodig. Ciao!