Boyaca- Monqui, Aquitania en Villa de Leyva
Door: V&A
Blijf op de hoogte en volg Vincent en Anneke
17 December 2017 | Colombia, Neiva
Tijd om wat te schrijven, we zijn met de bus onderweg naar Neiva om morgen door (eigenlijk een stuk terug ) te reizen naar Desierto de la Tatacoa.
Sinds het vorige reisverslag hebben we drie dorpen aangedaan in departement Boyaca welke ligt in de Sugamuxi provincie. De plaatsen Mongui, Aquitania en Villa de Leyva.
In Monqui en Aquatania zijn we met een gids de bergen in gegaan, om ons naar de paramo’s te brengen. Dit is een bijzonder ecosysteem, waarbij bepaalde planten het water uit de lucht opnemen en ‘teruggeven’, dit is een ontzettende belangrijke waterbron voor Colombia omdat het in de Andes moeilijk is om het grondwater te bereiken.
Het pittoreske dorpje Mongui is echt een aanrader. Het is dit jaar uitgeroepen tot het mooiste dorp van de provincie Boyaca. We klommen van 3000 naar bijna 4000 meter, we moeten wel even vermelden dat we ons wel de eerste 1,5 uur van de wandeling naar boven hebben bespaard, door ons te laten brengen in een 4x4.
Achteraf bleek het niet voor niets dat deze mogelijkheid werd aangeboden, omdat het ook gelijk het steilste en saaiste stuk van de zes uur durende klim zou zijn. De toeristen informatie op het plein van het dorp levert ook de gids en Cesar was een gids die zijn Engels moest oefenen. De afspraak: “wij oefenen ons Spaans en jij je Engels” was ook voor hem een nieuwe ervaring. Tijdens de wandeling vertelt hij ons verschillende mythes van de Muisca indianen, de oorspronkelijke bevolking. Veel gaan, zoals in elke cultuur, over onbeantwoorde liefdes en de heroïsche daden die daarmee gepaard gaan.
De top van de berg mochten we niet op, omdat deze eigendom is een lokale man die niet wil dat iedereen maar over zijn bergtop loopt. Onze gids vertelt over een stel Canadezen die met stenen bekogeld zijn, toen ze de top van de berg wilde beklimmen.
We verbleven in Hotel Calicanto Real aan de oude historische brug. De inboedel van het hotel als ook de vloeren en plafonds zijn ook nog authentiek…☺ Monqui is verder bekend om de ballen die er worden gemaakt. De honkbal, volleybal en de welbekende voetbal worden hier handmatig in elkaar gezet. In tegenstelling tot China en India, zijn het hier 27 kleine fabriekjes waar massaproductie nog niet echt is doorgedrongen. Een bezoek aan het lokale museum op het centrale plein is zeker de moeite waard. Je staat er in 10 minuten weer buiten, maar je hebt toch het gevoel dat je een stukje historie hebt gezien van het dorp en hoe een bal gemaakt wordt.
Van Monqui namen we de bus naar Lago de Tota, waar we in Aquitania verbleven. Bij binnenkomt in dit dorp komt er een bijzondere geur je tegemoet, dit dorp blijkt een de uien akkerbouw te leven. Anneke had de tranen in haar ogen staan van de geur!
Een vergelijkbare wandeling als in Mongui deden we ook in Aquitania.
Naar een zelfde vegetatie en ook met een lokale gids. In eerste instantie leek de wandeling een waanzinnige aanfluiting te worden. Zeker toen de dame achter het loket bij de toeristeninformatie haar kaplaarzen aandeed en vertelde dat ze onze gids zou zijn. Normaalgesproken deed ze de quad tour, maar ze zou wel even met ons mee lopen. Wij sloegen het aanbod, om ook kaplaarzen aan te doen en namen het risico op natte voeten op de koop toe.
Na een ruime zeven km naar boven stappen ( zonder natte voeten) tot 3500 meter, gaf ze wel toe dat ze had gedacht dat het makkelijker en dichterbij zou zijn. (Met de quad naar boven gaat een stuk sneller ;-)Nadat we het paramo gebied in liepen, waar ze met de quads niet konden komen, werd het toch nog een mooie tocht van een krappe vijftien km met een kleine 500 hoogteverschil.
Een uitstapje naar playa blanca vanuit Aquitania kon natuurlijk niet achterblijven. Lago de Tota ligt op 3000 meter hoogte en is het grootste meer van Colombia, al spreken de verschillende sites nog over verschillende grootte het zal ergens tussen de 55 en 70 vierkante kilometer zijn. Het water van dit meer is afkomstig van de paramo’s.
Playa Blanca is een schitterend wit strand op een hele bijzonder locatie en voor de Bogotanen daarom een populaire weekend bestemming. Zwemmen is alleen voor de echte dapperen onder ons, het water is ongeveer 12 graden.
Als derde op rij in de zelfde gemeente; Villa de Leyva. Een koloniaal stadje waar we een hostal boekten net buiten de stad. Op acht km van het centrum boeken we Hostal La Finca waar we in totaal drie nachten zijn gebleven. Een beetje bizarre plek, omdat we vaak de enige waren in dit prachtige huis en er dan ineens allerlei familie was die vreselijke herrie maakten.
Het dorp zelf is erg mooi, traditioneel koloniaal, maar erg toeristisch.
Je kunt gezellig wandelen door de straatjes, het plein bewonderen en vanuit hier diverse activiteiten ondernemen. Veel van de toeristen dingen liggen net buiten het dorp. Voor ons een voordeel, omdat we direct aan het park de Iguaque zitten.
We plannen een tochtje in de bergen naar de watervallen, dit gaat na een km al verkeerd blijkt achteraf….daardoor lopen we ongeveer zes km om (zo fijn dat kaartlezen geen specialiteit is van ons beiden). Na die zes km verkeerd moesten we echt stijl omhoog en vonden we toch nog het begin van de waterval. Het blijft toch altijd jammer, dat je op foto’s niet de diepte kunt zien.
Nu onder weg naar het zand en de hitte in de woestijn!
Liefs V&A
Sinds het vorige reisverslag hebben we drie dorpen aangedaan in departement Boyaca welke ligt in de Sugamuxi provincie. De plaatsen Mongui, Aquitania en Villa de Leyva.
In Monqui en Aquatania zijn we met een gids de bergen in gegaan, om ons naar de paramo’s te brengen. Dit is een bijzonder ecosysteem, waarbij bepaalde planten het water uit de lucht opnemen en ‘teruggeven’, dit is een ontzettende belangrijke waterbron voor Colombia omdat het in de Andes moeilijk is om het grondwater te bereiken.
Het pittoreske dorpje Mongui is echt een aanrader. Het is dit jaar uitgeroepen tot het mooiste dorp van de provincie Boyaca. We klommen van 3000 naar bijna 4000 meter, we moeten wel even vermelden dat we ons wel de eerste 1,5 uur van de wandeling naar boven hebben bespaard, door ons te laten brengen in een 4x4.
Achteraf bleek het niet voor niets dat deze mogelijkheid werd aangeboden, omdat het ook gelijk het steilste en saaiste stuk van de zes uur durende klim zou zijn. De toeristen informatie op het plein van het dorp levert ook de gids en Cesar was een gids die zijn Engels moest oefenen. De afspraak: “wij oefenen ons Spaans en jij je Engels” was ook voor hem een nieuwe ervaring. Tijdens de wandeling vertelt hij ons verschillende mythes van de Muisca indianen, de oorspronkelijke bevolking. Veel gaan, zoals in elke cultuur, over onbeantwoorde liefdes en de heroïsche daden die daarmee gepaard gaan.
De top van de berg mochten we niet op, omdat deze eigendom is een lokale man die niet wil dat iedereen maar over zijn bergtop loopt. Onze gids vertelt over een stel Canadezen die met stenen bekogeld zijn, toen ze de top van de berg wilde beklimmen.
We verbleven in Hotel Calicanto Real aan de oude historische brug. De inboedel van het hotel als ook de vloeren en plafonds zijn ook nog authentiek…☺ Monqui is verder bekend om de ballen die er worden gemaakt. De honkbal, volleybal en de welbekende voetbal worden hier handmatig in elkaar gezet. In tegenstelling tot China en India, zijn het hier 27 kleine fabriekjes waar massaproductie nog niet echt is doorgedrongen. Een bezoek aan het lokale museum op het centrale plein is zeker de moeite waard. Je staat er in 10 minuten weer buiten, maar je hebt toch het gevoel dat je een stukje historie hebt gezien van het dorp en hoe een bal gemaakt wordt.
Van Monqui namen we de bus naar Lago de Tota, waar we in Aquitania verbleven. Bij binnenkomt in dit dorp komt er een bijzondere geur je tegemoet, dit dorp blijkt een de uien akkerbouw te leven. Anneke had de tranen in haar ogen staan van de geur!
Een vergelijkbare wandeling als in Mongui deden we ook in Aquitania.
Naar een zelfde vegetatie en ook met een lokale gids. In eerste instantie leek de wandeling een waanzinnige aanfluiting te worden. Zeker toen de dame achter het loket bij de toeristeninformatie haar kaplaarzen aandeed en vertelde dat ze onze gids zou zijn. Normaalgesproken deed ze de quad tour, maar ze zou wel even met ons mee lopen. Wij sloegen het aanbod, om ook kaplaarzen aan te doen en namen het risico op natte voeten op de koop toe.
Na een ruime zeven km naar boven stappen ( zonder natte voeten) tot 3500 meter, gaf ze wel toe dat ze had gedacht dat het makkelijker en dichterbij zou zijn. (Met de quad naar boven gaat een stuk sneller ;-)Nadat we het paramo gebied in liepen, waar ze met de quads niet konden komen, werd het toch nog een mooie tocht van een krappe vijftien km met een kleine 500 hoogteverschil.
Een uitstapje naar playa blanca vanuit Aquitania kon natuurlijk niet achterblijven. Lago de Tota ligt op 3000 meter hoogte en is het grootste meer van Colombia, al spreken de verschillende sites nog over verschillende grootte het zal ergens tussen de 55 en 70 vierkante kilometer zijn. Het water van dit meer is afkomstig van de paramo’s.
Playa Blanca is een schitterend wit strand op een hele bijzonder locatie en voor de Bogotanen daarom een populaire weekend bestemming. Zwemmen is alleen voor de echte dapperen onder ons, het water is ongeveer 12 graden.
Als derde op rij in de zelfde gemeente; Villa de Leyva. Een koloniaal stadje waar we een hostal boekten net buiten de stad. Op acht km van het centrum boeken we Hostal La Finca waar we in totaal drie nachten zijn gebleven. Een beetje bizarre plek, omdat we vaak de enige waren in dit prachtige huis en er dan ineens allerlei familie was die vreselijke herrie maakten.
Het dorp zelf is erg mooi, traditioneel koloniaal, maar erg toeristisch.
Je kunt gezellig wandelen door de straatjes, het plein bewonderen en vanuit hier diverse activiteiten ondernemen. Veel van de toeristen dingen liggen net buiten het dorp. Voor ons een voordeel, omdat we direct aan het park de Iguaque zitten.
We plannen een tochtje in de bergen naar de watervallen, dit gaat na een km al verkeerd blijkt achteraf….daardoor lopen we ongeveer zes km om (zo fijn dat kaartlezen geen specialiteit is van ons beiden). Na die zes km verkeerd moesten we echt stijl omhoog en vonden we toch nog het begin van de waterval. Het blijft toch altijd jammer, dat je op foto’s niet de diepte kunt zien.
Nu onder weg naar het zand en de hitte in de woestijn!
Liefs V&A
-
17 December 2017 - 17:29
Nath:
Heel leuk geschreven Vinnie! Geniet er van en ik kijk uit naar een nieuw verhaaltje! X -
17 December 2017 - 18:56
Dorien:
Alweer een mooi verhaal. We kijken uit naar het volgende. -
18 December 2017 - 21:32
Karin Kort:
Fantastic Photos, leuk om een beetje te zien wat het land allemaal te bieden heeft. Op naar de woestijn. X -
18 December 2017 - 22:34
Margreet:
Lekker weer gelezen en meegereisd. Het paardrijden is voor jou een makkie maar voor Vincent ?! -
19 December 2017 - 19:55
Karin:
Weer een hoop gezien, ben benieuwd naar het verhaal hoe het in de woestijn is! -
19 December 2017 - 22:25
Helene:
Hoi Anneke en Vincent
Wederom een prachtig en interessant verhaal.
De foto’ s zijn ook weer heel erg leuk en mooi...
Ben heel benieuwd hoe het in de woestijn gaat.
Zal zeker een hele bijzondere ervaring zijn.....
Ik kijk alweer uit naar jullie volgende verslag en foto’ s.
Groetjes Helene -
20 December 2017 - 10:48
Sieuwke:
Gelukkig heb je geen trauma van het wandelen in de bergen met je ouders, oom en tante en nichtje overgehouden! Ben ook benieuwd naar foto’s genomen met je fototoestel! Sieuwke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
