Caraïbische kust

Het voelt al eeuwen geleden dat we een reisverslagje hebben geschreven. We zijn in het noorden van Colombia en hebben ons ondergedompeld in het relaxte Caraïbische gevoel. Op de een of ander manier voelt het niet meer of we van alles moeten zien in een kort tijdsbestek, maar kunnen we hier gewoon zijn.

Vorig verslag stonden we op een vulkaan. Vanaf daar zijn we naar Santa Marta gevlogen, waar we vlakbij verbleven in een super fijn hostel ‘ La Casablanca’, bij Juan en zijn familie die ons super welkom onthaalden en de beste veggie burger ever maakten.
Vanuit daar hebben we een tweedaagse ‘tocht’ door Tayrona park gemaakt. We hadden van iemand gehoord dat Playa Brava de moeite waard was, mede door de wandeling ernaar toe. Ondanks dat we ons een beetje vergist hadden in het soort wandeling, Anneke had Vincent verteld dat het vlak was ☺, was het heerlijk. Pittig stukje klimmen in 30+ graden, lekker zweten dus.
Playa Brava was inderdaad de moeite waard, weinig mensen en een bungalow met uitzicht op een prachtige azuurblauwe zee. Vooral het onderdeel “weinig mensen” hebben we de dag erna pas goed op waarde kunnen schatten toen we langs Cabo San Juan liepen, het leek wel kermis zoveel mensen waren daar.
Tijdens deze laatste wandeling heeft Anneke ook nog haar Nikes en haar slippers kapot gelopen, dus meer wandelen zit er eigenlijk niet in. We hebben nog wel een poging gedaan om nieuwe wandelschoenen te kopen, maar dat is helaas niet gelukt. Gelukkig wel nieuwe Nike’s en slippers gescoord. Maar het missen van wandelschoenen maakte de beslissing om wel of niet Cuidad Perdida (Lost City) hike te lopen makkelijk.
Meer strand dus maar! Na een dagje Palomino zijn we door gereisd naar Cabo de la Vela. De bussen die kant op stoppen al in Riohacha en vanaf daar is het zoeken naar een auto die je naar Uribia wil brengen om daar vervolgens een 4x4 door de woestijn te nemen naar Cabo de la Vela.
Cabo de la Vela is een dorpje in de Guajira woestijn, waar geen stroom, water of internet e.d. is, maar wat wel de beste kite surf plek van Colombia! Vincent heeft daarom ook een dagje les gehad, en wel van niemand minder dan de nummer twee kite surfen van Colombia.
We hebben hier een hele wijze les geleerd. Je kunt je met een halve emmer water prima wassen. Zelfs haren wassen en behandelen met conditioner! Omdat er dus geen water toevoer is, gaat men zeer spaarzaam om met zoet water. We kregen elke avond twee emmers, maar dit was dus al veel. We gaan proberen hier aan terug te denken als we weer thuis zijn!

Verder hebben we niet heel veel meer gedaan dan rondwandelen, lezen, zonnen, zwemmen en biertjes drinken.

Vanuit Cabo de la Vela zijn we door gegaan naar Punta Gallinas, het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika. Dit keer met een tour, want zonder eigen 4x4 kom je er niet.
Tijdens de rit er naar toe hebben we pas echt goed de woestijn kunnen zien. Een eindeloos niets aan de ene kant, met de zee aan de andere kant en af en toe een zoutvlakte. Door het zoute water is het blijkbaar toch mogelijk voor sommige bomen om te overleven want langs de water kant was een hoop groen te zien.
Het uitzicht was indrukwekkend, maar met verbazing, verwondering en hoe vreselijk het ook is om te zeggen, medelijden hebben we naar de inheemse bevolking, de Wayuu mensen gekeken. Deze mensen leven midden in de droogte, zonder water, zonder vruchtbare grond, met alleen een aantal geiten en heel heel veel kinderen.
We spraken tijdens ons verblijf in Punta Galinas met Alejandro, een Colombiaan die studeert in Londen. Hij vertelde ons veel over deze streek, met ook een realistisch beeld van het eigen aandeel van de Wayuu mensen voor hun situatie.
Het grootste probleem is de slechte voeding en daardoor ondervoeding van de mensen en met name de kinderen. De kindersterfte is uitzonderlijk hoog en er worden dagelijks 20 tot 30 weeskinderen ‘opgepikt’ uit de Guajira woestijn. Hier zitten wel ook veel kinderen uit Venezuela bij vanwege de situatie daar. De woestijn loopt door in Venezuela en de mensen hebben daardoor twee nationaliteiten.
Ondanks deze situatie doen de Wayuu mensen weinig, ze blijven zitten in de droogte terwijl er op andere plekken wel water is, ze ontwikkelen zich niet. Jaren geleden vingen ze regen water op en woonde ze in de buurt van water, maar het regent al jaren niet meer.
De vraag die Alejandro terecht stelde is; hoe kan het dat dit volk hier al jaren hier woont en zich niet ontwikkeld heeft? Hoe kan het dat ze na al die jaren niet weten hoe ze het land dat ze hebben, kunnen benutten?

Vanuit de overheid zijn er wel initiatieven, maar veel invloed heeft het nog niet. Het is lastig door te dringen tot deze mensen, omdat ze leven in stammen en er een stamhoofd is die het voor het zeggen heeft. Ze zitten vast in oude gewoontes, die wellicht belangrijk zijn om te behouden, maar die ze niet verder helpt op dit moment. Leuk om te weten is wel dat er naast een stamoudste, die vaak het hoofd is, er ook een natuurlijk leider is. Dit zijn over het algemeen vrouwen.

Dit alles geeft stof tot nadenken tijdens de drie uur durende rit door de woestijn, waarbij we met met twaalf anderen achterin gepropt, snoep en water ‘gooien’ naar de kinderen die met touw tolpoorten hebben gecreëerd. Doe je er dan goed aan om aan dit gebedel gehoor te geven, hou je zo niks in stand? En hoe moet het beeld van die kinderen zijn? Grote jeeps die langskomen en waar snoep uit naar buiten komt?

Punta Gallinas zelf was mooi, helaas waren we niet in het goede seizoen, waardoor er niet zoveel flamingo’s waren. We hebben een jeep tour naar de highlights gedaan: uitkijkpunten, Punta Gallinas zelf en de duinen. Daarna met een boot naar de flamingo’s en vervolgens hebben we een prachtige zonsondergang gezien vanaf een strand. En hier hadden we dan wel weer geluk, het was al een maand lang niet helder geweest met de zonsondergang, maar wij hadden een grote oranje vuurbal die we langzaam zagen wegzakken in zee!

Inmiddels zijn we in Riohacha, waar we weer een beetje blijven hangen. We zitten bij Bill in Hostal Sol y Sombrilla, een Amerikaan die ongeveer 25 jaar verschillende maatschappelijke projecten in Zuid en Midden-Amerika heeft gedaan, maar nu een hostel is gestart. Geen idee wanneer we verder gaan, het enige wat nog gepland staat is een resort op de Rosario eilanden de laatste vier dagen. We gaan nog even genieten, tot snel!